De familie van de Egyptische Layla bestaat uit strenggelovige moslims. Als haar ouders tot geloof komen, delen ze beetje bij beetje hun geloof met Layla, uit angst dat de familie het ontdekt.
Wat ze vrezen, gebeurt: de familie begint te vermoeden dat er iets ‘mis’ is.
Als Layla’s vader niet meer naar de moskee gaat, wordt de familie achterdochtig. Op een dag vlucht het gezin, uit angst te worden gedood. Ze verhuizen naar een andere stad, ver weg van alles wat hen vertrouwd is.
De jonge Layla begrijpt niet wat er aan de hand is; ze kent de Here Jezus nog niet goed, ze weet alleen dat haar gezin nu ‘anders’ is dan andere.
“Het was de maand van de ramadan toen we verhuisden”, vertelt Layla. “Mijn leeftijdsgenoten kwamen gezellig bij elkaar, maar ik werd buitengesloten omdat mijn familie niet meedeed aan de ramadan. Wij vierden Kerst, maar dat kon ik weer niet delen met mijn leeftijdsgenoten.”
Omdat haar ouders niet willen dat ze zich vasthoudt aan islamitische regels, heeft ze regelmatig aanvaringen op haar school. “Mijn vrienden op school maakten me belachelijk toen ze me water zagen drinken tijdens de ramadan. Een leraar zette me onder druk een sluier om te doen. ‘Zonder sluier ga je naar de hel’ zeiden ze.”
Layla worstelt met veel vragen. “Is het christelijk geloof de waarheid? Of moet ik terug naar de islam, zodat ik niet naar de hel ga?” Ze voelt zich eenzaam en belandt in een zware depressie.
Tot een lokale partner van Open Doors haar uitnodigt voor een geheim, christelijk kinderkamp. “Mijn ogen werden geopend voor de waarheid. Ik geloofde in Jezus’ woorden toen Hij zei dat de waarheid ons vrij maakt.”
Op het kamp komt ze in contact met kinderen zoals zij. Inmiddels zijn er vriendschappen ontstaan en zit ze met een aantal van hen op een Bijbelstudiegroep. “Ik voel me veilig in de groep. Hier kan ik laten zien wie ik ben, zonder schaamte.”
