‘Als ik naar mijn moeder terugga, sterf ik van de dorst’

Als er één ding in het oog springt in het Midden-Oosten, dan is het wel de enorme energie die bekeerde moslimvrouwen uitstralen. Als leeuwinnen vechten ze niet alleen voor hun welpjes, maar ook voor hun nieuwe identiteit in Christus. Atafeh (26) uit het Noordoost-Syrië is een van hen. We ontmoeten haar in een Koerdisch kerkje in de Libanese hoofdstad Beiroet. Met haar rustige stem en zwarte hoofddoek maakt ze een bescheiden eerste indruk. Maar haar levensverhaal dwingt respect af.

‘Het voelde alsof mijn vader mijn zuurstof afsneed.’

Atafeh

‘’Ik groeide op in een streng moslimgezin, niet alleen in religieus opzicht. Ook onze tradities en gewoontes draaiden vooral om een ding: de schone schijn naar buiten ophouden. Ik mocht naar de basisschool, die heb ik ook afgemaakt. Maar mijn vader verbood me om verder te leren. Het voelde alsof hij mijn zuurstof afsneed.’’ Voor Atafeh leek haar leven verwoest toen ze op haar twaalfde van school af moest. “Vanaf dat moment speelde mijn leven zich alleen nog af binnen de vier muren van ons huis. Alles wat daar buiten lag, was verboden terrein voor mij.”

Vanaf dat moment bepaalt haar vader alles. ‘’Het huis mag ik niet meer uit. Hij schrijft voor welke kleding ik moet dragen en wat ik mag eten. Alsof hij de afstandsbediening van mijn leven in handen had.”

Conflict

Atafeh vertelt over haar inwendige strijd. “Een conflict tussen mij en Allah. Ik las de Koran twee keer helemaal door. Mensen vertelden me dat God goed is, dus ik vroeg in mijn gebeden aan God of dat waar was. Waar is de waarheid, en waar is rechtvaardigheid?’’ Ze voelt dat er iets verkeerd is. Ze heeft een sterk verlangen om de waarheid te zoeken.

Een paar weken voordat ze de oorlog in Syrië ontvlucht naar buurland Libanon, heeft ze een levendige droom. “Ik stond aan het begin van een lange weg. Aan het eind zag ik een kerk en mijn moeder stond achter me. ’Ga niet verder’, zei ze. Ik had enorme dorst en voor die kerk stond een persoon met water. Ik vertelde mijn moeder dat ik dorst had en dat ik moest drinken. Als ik naar mijn moeder terugga, sterf ik van de dorst – van dat gevoel was ik doordrongen. Dus ik liet haar achter en ik dronk van het water bij de kerk.”

Libanon

Eenmaal in Libanon aangekomen, komt ze tot haar verrassing een onbekende tegen die haar uitnodigt voor een bijeenkomst. Het blijkt om een christelijke samenkomst te gaan. Die ontmoeting vormt een keerpunt in Atafehs leven. “Mijn man vertelde me: ik kan je niet stoppen, dus ga maar als je hier zo graag naar toe wil. In die bijeenkomst vond ik waar ik naar op zoek was. De droom die ik had vlak voordat ik moest vluchten, werd werkelijkheid.”

Atafeh ervaart troost in haar nieuw gevonden geloof in Jezus Christus. Vooral ook wanneer ze verdriet heeft over haar 3-jarige zoon die doof ter wereld kwam. “Ik dacht dat mijn leven ophield toen ik er achter kwam dat hij niks kon horen. Waarom? vroeg ik me af. De Heer sprak tot mij en Hij verzekerde mij: ‘Wees niet bang, ik ben met jou en je zoon. Ik heb hem uitgekozen.’ Toen dat besef heel diep tot me was doorgedrongen, heb ik mijn hele leven in handen gelegd van Christus.”

Gebed

Atafeh raakt actief betrokken bij de Koerdische kerk in Libanon. Het is opmerkelijk te zien dat vooral jonge vrouwen zo’n actieve rol spelen in deze nieuwe geloofsgemeenschap die ontstaan is in een overwegend islamitische vluchtelingengroep. In de week dat we Atafeh ontmoeten, bezoeken we ook een dynamische bijbelstudie bijeenkomst van jonge ex-moslimvrouwen. Ze ontmoeten elkaar in de zaal van de kerk en vrouwen die hun huis niet uit mogen, haken aan via de Facebook-livestream.

Als er een ding opvalt in al hun gesprekken, dan is het wel hun gretigheid om de Bijbel te bestuderen en meer over de persoon Jezus te leren. Deze studiegroepen voorzien in een diepgevoelde behoefte van deze oorlogsvrouwen om de grote levensvragen samen door te worstelen. Veel vrouwen vertellen over bijzondere dromen waarin ze Jezus ontmoetten. In gesloten culturen lijkt God zich op een creatieve en wonderlijke manier te openbaren. Van deze jonge bekeerde moslimvrouwen in Beiroet gaat een levendig getuigenis uit.

Silva, de vrouw van een Koerdische voorganger in Libanon, observeert dat juist het Koerdische volk open staat voor het evangelie. “Koerden zijn als bevolkingsgroep nooit erkend in de landen waar ze leven in het Midden-Oosten. Ze hebben een sterk verlangen om gekend en geliefd te worden door iemand. Ze zoeken waarheid. Het leven van Christus die Zijn liefde ook voor hen gaf, is een overweldigende werkelijkheid die ze graag omarmen. Deze erkenning hebben ze nog nooit in hun leven ervaren.”

Aanstekelijk

Zoals zoveel jonge vrouwen begint Atafeh, die van Koerdische komaf is, te bidden voor haar man. “Wat zo bijzonder is aan het nieuwe leven met Christus is dat mijn persoonlijkheid is veranderd. Ik leerde te houden van de mensen die mij kwetsten. Niet langer oog om oog, tand om tand. Maar kwaad beantwoorden met liefde. Dat is mijn nieuwe levensstijl.”

Dat betekent niet dat haar leven er gemakkelijker op geworden is. In economisch opzicht verkeert ze als vluchteling in Libanon in een – naar de mens gesproken- uitzichtloze situatie. Ze heeft twee jonge kinderen: naast haar dove zoon heeft ze een zesjarige dochter die lijdt aan een hartziekte. Een pijnlijke werkelijkheid waar ze iedere dag mee leeft.

Maar Atafeh herinnert zich de woorden die Jezus tegen haar sprak. Toen een arts vertelde dat een gehoorimplantaat met bijbehorende operatie 30.000 dollar kost en bij haar man de moed in de schoenen zakte, koos Atafeh ervoor te geloven dat de Heer zal voorzien. Uiteindelijk vond de operatie plaats dankzij giften die bijeengebracht waren door haar nieuwe christelijke kerkgemeenschap.

‘Dat was een overweldigend keerpunt in het leven van mijn man.’

Atafeh

Haar driejarige zoontje heeft nu een groot deel van zijn gehoor terug. Atafeh: “Dat was een overweldigend keerpunt in het leven van mijn man. Hij besloot vanaf die tijd elke zondag mee te gaan naar de kerk. Hij vertelde me: ‘Jij bad met zoveel vertrouwen en je smeekte Christus om hulp. Je bad niet op de islamitische manier en ik heb gezien wat er is gebeurd met onze zoon. Ik verklaar vanaf nu dat ik geloof, want ik heb een levende God ontmoet.'”

Het verhaal van Atafeh is het verhaal van veel jonge moslimstellen die hun eigen land moesten ontvluchten en in Libanon zijn gestrand en tot geloof kwamen. De energie die zij uitstralen werkt aanstekelijk.