Het verhaal van Charity

Als het ’s avonds donker wordt

Charity, een alleenstaande moeder van drie kinderen, woont in het noorden van Nigeria. Brute aanvallen door strijders van Boko Haram zijn hier helaas aan de orde van de dag. Deze extremistische, militante beweging vertegenwoordigt naar eigen zeggen de enige juiste interpretatie van het islamitische geloof. Iedereen die daar anders over denkt of iets anders gelooft, moet bestreden worden. Christenen worden aangevallen en vermoord, of ze verliezen hun land en middelen van bestaan. Vooral in afgelegen dorpen is het niet veilig.

Op een avond, een paar jaar geleden, rende de broer van Charity haar huis binnen. “Doe het licht uit, doe het licht uit”, riep hij op gedempte toon. Strijders van Boko Haram waren onderweg naar het dorp. Toen ze het dorp binnenvielen, vluchtte Charity met haar drie kinderen weg. Tot ze een motorrijder op zich af zag komen. Ze rende bij hem vandaan, met haar jongste dochter op haar rug. Haar oudste twee renden de andere kant op. In het donker kon ze hen niet terugvinden. Ze vluchtte een grot in, waar ze lange, angstige uren doorbracht. Ze fluisterde de namen van haar kinderen: “Theophilus, Elizabeth.” Maar er kwam geen reactie.

De volgende dag keerde ze terug naar haar dorp, waar ze hoorde dat enkele familieleden gedood zijn. “Toen ik thuis kwam, zag ik mijn kinderen niet. Ik kon die dag niet eten of drinken. Ik dacht alleen maar: ‘Als ik eet en drink, maar mijn kinderen zijn gestorven, wat heeft eten of drinken dan nog voor zin’?” In de weken na de aanval is het onveilig op de wegen in en rondom het dorp. Het lukt Charity om één keer een telefoontje te plegen naar een kennis in een ander dorp. Daar heeft men de kinderen gezien, maar meer nieuws is er niet.

Dagen gingen voorbij zonder nieuws. Tot op een ochtend Charity haar oudste zoon hoorde roepen. Theophilus en Elizabeth waren terug! Veilig. Theophilus en Elizabeth hebben zich in de achterliggende dagen schuilgehouden in andere dorpen totdat het veilig genoeg voelde om terug te komen. “Het moment dat ik mijn kinderen zag, begon als het ware een nieuwe dag. Alles veranderde, want mijn kinderen waren terug.” Tegelijkertijd was er ook veel verdriet, want er waren wel andere familieleden overleden in de aanval. Charity en haar kinderen lachten, huilden en baden.

Angst blijft altijd

De strijd voor Charity en haar gezin was niet voorbij. Verwerken wat er gebeurd is begon toen pas echt. Ze moesten hun huis weer opbouwen, voedsel vinden, hun kerk repareren, alle verloren gegane gewassen opnieuw planten. En leren omgaan met de continue angst en onzekerheid: zou er opnieuw een aanval komen? De angst voor Boko Haram blijft.

Lokale medewerkers van Open Doors bezochten het dorp van Charity vlak na de aanval. Ze brachten niet alleen voedsel en noodhulp, maar ook bouwmaterialen om de kapotte huizen te herbouwen. En er was traumazorg. “Het hielp ons enorm dat zij langskwamen. Juist toen was al onze hoop verdwenen. We hadden geen huis. We sliepen in de bossen achter ons dorp.” Er zijn genoeg herinneringen die de angst bij Charity en haar gezin weer laten opleven. Als het ’s avonds donker wordt bijvoorbeeld. Harde geluiden en zelfs geblaf van een hond kan ervoor zorgen dat angst ze weer naar de keel vliegt.

“We wisten niet dat we getraumatiseerd waren”, vertelt Charity. “We wisten niet eens wat een trauma was. En toen kwamen jullie precies op het juiste moment om ons te leren omgaan met trauma’s. En die lessen hebben ons heel veel geholpen. De aanval heeft een gat in ons hart geslagen. Een wond die niet te genezen lijkt. Maar jullie hulp en traumazorg heeft ons geholpen omdat het ons weer samenbracht.”

Herstellen en herbouwen

Open Doors zet zich in om christenen in Nigeria en omliggende landen op allerlei vlakken te helpen herstellen en groeien. En dat betekent dat er naast aandacht voor het geloofsleven van mensen veel ruimte is voor persoonlijke ontwikkeling, praktische en financiële hulp én vaktrainingen zodat mensen (weer) in hun eigen onderhoud kunnen voorzien.

Met deze totaalaanpak wil Open Doors de kerken in die landen helpen om centra van hoop te worden. Plekken waar vervolgde christenen bemoedigd en aangevuurd worden en waar alle ruimte is voor traumazorg en praktische hulp. Het verhaal van Charity laat zien dat de combinatie van allerlei soorten hulp een gemeenschap weer kan helpen hopen en herstellen.

Dank- en gebedspunten

• Dank de Here God dat Charity’s kinderen nog leven. Dank voor de traumahulp.
• Bid om bescherming voor Charity en haar dorpsgenoten. Bid dat zij ’s nachts weer goed kunnen slapen.
• Bid dat Charity blijft vertrouwen op de Here God.