Steven en Ruth uit Nigeria

Het verhaal van een Nigeriaans gezin

‘Na die verkrachting haatte ik mijzelf’

Een plek waar je herstel vindt. Waar professionele aandacht is voor je diepste pijn en verdriet. Het Shalom traumacentrum in Nigeria, een project van Open Doors, biedt een tijdelijk thuis aan Nigeriaanse christenen die getraumatiseerd zijn. Steven*, Ruth* en hun vijf dochters ervaarden daar dat de Here God altijd vol liefde naar hen kijkt. Juist na die verschrikkelijke dag in september 2020.

Het verhaal van het gezin is schokkend. En helaas is het geen uitzondering. Het geweld dat militante Fulani-herders christenen aandoen is ingrijpend. Het verhaal van het gezin is het zoveelste bewijs waarom Nigeria opnieuw in de top-10 van de Ranglijst Christenvervolging staat.

Ontvoerd

In september 2020 ontvoerden militanten de vijf dochters van het gezin. Dagenlang hielden de mannen hen vast terwijl de ouders hun eigen boerderij en alles wat van waarde is verkochten om hun dochters vrij te kopen. En toen al het geld afgeleverd was en de meiden zich verheugden op hun vrijlating, gebeurde iets wat nog diepere sporen heeft achtergelaten dan de ontvoering zelf. Twee dochters van het gezin werden – net voor hun vrijlating – verkracht.

Hoop op herstel

Medewerkers van het traumacentrum nodigden Steven, Ruth en hun dochters uit om een week lang te gast te zijn. Want Damaris en Faith hebben misschien het ergst te lijden gehad, het hele gezin lijdt met hen mee. De gesprekken en sessies waar het gezin aan deelneemt zijn er op gericht om slachtoffers van geweld te leren omgaan met dat wat hen is overkomen. Door alle sessies heen en door de genade van de hemelse Vader konden Damaris, Faith en hun zussen en ouders toewerken naar herstel. “We schreven al onze angsten en pijn op. We namen het mee en legden het als het ware bij de voeten van de Here Jezus. Toen al de papieren waren verbrand en ik zag dat alleen de as overbleef, ervoer ik dat de pijn die ik meedroeg was weggenomen”, blikt Faith terug.

Omdat herstel en genezing niet volgens een bepaald schema verlopen, nodigde het traumacentrum het gezin een tijd later op nieuw uit. Tijdens een sessie tekende elke deelnemer een zelfportret. De opdracht was om jezelf te tekenen zoals je naar jezelf kijkt. Faith huilde toen ze zichzelf tekende. “Sinds die verkrachting was ik van binnen gevuld met haat en schaamte. Ik haatte mezelf. Ik voelde me onwaardig en vies. Nu weet ik dat ondanks alles, God mij nog steeds een mooie, jonge vrouw vindt. Ik ben gemaakt naar Zijn beeld.” Faiths tranen vermengden zich met een glimlach. “Ik heb meer zelfvertrouwen nu. God ziet mij en dat is goed. Dit centrum is echt een plek van herstel. Een plaats waar ik eindelijk vrede heb gevonden.”

Steven en Ruth hebben het zwaar gehad met wat hun dochters is aangedaan. Het is een nachtmerrie van veel christelijke ouders in Nigeria. Steven: “Mijn grootste angst was dat toen mijn dochters ontvoerd werden, ze niet levend zouden terugkeren. Maar God heeft hen weer thuisgebracht. En zelfs toen ik hoorde dat Damaris en Faith waren verkracht, bleef ik tegen mezelf zeggen: ‘Waar leven is, is ook hoop’. En echt, onze hoop is gegroeid sinds we in dit centrum kwamen. God is hier aanwezig. En al onze lasten, schaamte, tranen en angsten zijn weggenomen door Hem.”

Scroll naar boven