‘Mijn geloof zou niet sterk genoeg zijn, dacht ik altijd’
Met z’n allen op vakantie, dagjes weg, een ijsje eten in de buurt… Wat is het heerlijk om in de zomer wat meer tijd te hebben voor familie, vrienden en kennissen.
Ook christenen die wonen in landen waar vervolging is, kennen dit soort momenten. Gelukkig! Graag stellen we de familie Shehata uit Egypte aan je voor, een hechte groep broers, hun vrouwen, neefjes en nichtjes. Een aantal keer per jaar gaan ze samen een dagje op stap.
Van de vele uitjes die ze de afgelopen jaren maakten, zal er eentje hen voor altijd bijblijven: die van vrijdag 2 november 2018. De selfie die ze ’s ochtends maakten, klopte aan het eind van die dag niet meer.
“We hadden een bezoek aan een klooster gepland”, vertelt Aida (42), een van de tantes. “Toen we op de weg naar het klooster reden, hoorden we plotseling geweerschoten. Gewapende mannen hadden het gemikt op de bus voor ons, maar die kon ontsnappen. Onze chauffeur probeerde ook om te keren, maar was te laat. De extremisten begonnen op ons te schieten.”
“We riepen tot Jezus terwijl de kogels ons om de oren vlogen en de eerste slachtoffers vielen”, herinnert Nancy zich. “We stopten zelfs niet toen de terroristen de bus in stapten.” Aida reageert: “Om eerlijk te zijn, dacht ik altijd dat mijn geloof niet sterk genoeg zou zijn. Dat ik me tot de islam zou bekeren als er een wapen op mij gericht zou zijn. Maar op dat moment ervoer ik Gods genade. Ik bleef het herhalen: ‘Ik ben een christen, ik ben een christen’.”
Moslim getuige van wonder
Vanaf die dag telt de familie Shehata nog maar tien personen in plaats van zestien. Drie broers (55, 52, 47), twee nichtjes (31, 11) en een neefje (14) kwamen om. De chauffeur van het busje, een bekende van de familie, overleefde de aanslag evenmin. De tien andere familieleden raakten allemaal gewond en ondergingen het afgelopen half jaar allerlei operaties.
Yousef (23), een neef van Aida, kreeg kogels in zijn rug en hoofd. “De chirurg die hem opereerde, een moslim, had verwacht dat Youssef het niet zou overleven”, herinnert Aida zich nog. “Maar na afloop van de operatie zei hij dat het net was alsof er iemand bij hem in de operatiekamer stond.”
“Dat een moslim getuige was van dit wonder, was erg bemoedigend voor ons”, vult Nancy aan. “De chirurg zei zelfs: ‘Dit moet komen doordat je christen bent.’” Yousef weet dat de kinderen van de zondagschool die hij leidt, voor hem gebeden hebben: “Ik denk dat dat een heel krachtig gebed was.”
De kerk is erg betrokken bij de familie en draagt in het bijzonder zorg voor de kinderen. Ondanks alle pijn, ervaart de familie liefde en vreugde. Nancy: “Gods liefde is groter dan het verdriet van het gemis.” De gedachte dat de overledenen niet echt dood zijn, houdt ook Aida overeind. “Ze zijn alleen naar een andere plek gegaan, een betere”, glimlacht ze.