Christelijke gemeenschap door incidenten in grote onzekerheid

Na bijna 54 jaar regering door de familie Assad, eerst onder Hafez al-Assad en later voortgezet door zijn zoon, Bashar al-Assad, is er een nieuw tijdperk aangebroken in Syrië. Het regime werd gekenmerkt door wijdverspreide onderdrukking en, meer recent, wreedheden begaan tegen burgers tijdens de 14 jaar durende burgeroorlog. We vroegen Juliette*, een christelijke vrouw die in Syrië woont, om haar perspectief op de veranderingen in Syrië in deze overgangsperiode te delen.

De moeilijkheden waar we als Syriërs mee te maken hebben blijven helaas onveranderd. Dag in dag uit hebben we te maken met een banksysteem dat niet werkt. Mensen kunnen niet bij hun geld, zelfs niet bij hun zuurverdiende salaris. Elke dag is een strijd om te overleven. Financiële autonomie en het gewoon kunnen voorzien in dagelijkse behoeften zijn voorlopig nog een verre droom.

Sancties opgeheven

Tientallen jaren oorlog hebben de infrastructuur van Syrië ernstig beschadigd. Toch was er een sprankje hoop en vreugde in de Syrische straten toen president Trump aankondigde dat de sancties zouden worden opgeheven. Mensen gingen de straat op om dit te vieren met luid getoeter, muziek en vlaggen die vanaf auto’s werden gezwaaid. Door de opheffing van de sancties kan geld vanuit de grote Syrische diaspora over de hele wereld makkelijker naar Syrië stromen en kunnen buitenlandse bedrijven gemakkelijker investeren in het land.

Hoewel het ongetwijfeld tijd zal kosten voordat de werkelijke impact van deze veranderingen zichtbaar wordt in het leven van de Syriërs, stelt de hoop op een andere toekomst hen in staat om vandaag geduldig vol te houden.

Zware last

De christelijke gemeenschap in Syrië draagt een bijzondere last van onzekerheid. De talloze incidenten die zij hebben meegemaakt en doorstaan, leiden tot de diepgaande vraag: is dit echt een veilige plek om te wonen? Is dit een veilige omgeving om onze kinderen op te voeden en een toekomst voor hen op te bouwen?

In de stad Tartous zagen christenen bij de start van de dag talloze pamfletten geplakt op de muren van het aartsbisdom en het prikbord van de kerk. Op het papier stond een oproep aan christenen om moslim te worden, met citaten uit de koran. Onderaan stond “De Umayyaden zijn hier geweest” in plaats van de naam van de afzender. De Umayyaden is een verwijzing naar het eerste islamitische rijk dat er was van het jaar 661 tot 750. Het nieuws verspreidde zich snel op sociale media. Ik sprak met een vriend uit Tartous die me vertelde: “Dit soort acties zaaien niet alleen angst onder ons; we denken altijd twee keer na voordat we naar de kerk of ergens anders heen gaan. Het is ontzettend vermoeiend zo te moeten leven. Die last drukt zwaar op ons.”

‘Foute gelovigen’

Dergelijke incidenten staan niet op zichzelf; we horen regelmatig vergelijkbare verhalen van jonge mensen. In Aleppo bijvoorbeeld, tijdens een bijeenkomst in een kerk, vertelden jonge christenen over hun worstelingen op de universiteit en op het werk. Ze vertelden hoe colleges nu worden onderbroken voor islamitische gebedstijden, wat vroeger niet het geval was. En ook hoe ze regelmatig worden blootgesteld aan subtiele opmerkingen waarin ze worden bestempeld als ‘foute gelovigen’ omdat ze geen moslim zijn.

In Daraa is het gevoel van veiligheid ver te zoeken. Gewapende groepen, vaak betiteld als ‘bedoeïenen’, vallen dorpen en landbouwgronden aan en dwingen eigenaren in christelijke dorpen om geld te betalen. Hun dreigement is simpel: “Of je betaalt ons, of we schieten en vernielen je eigendom.” Maandenlang lijden christelijke dorpen op het platteland van Daraa onder deze afpersing. Ongeveer 50 christelijke families werden gedwongen om deze gewapende groepen, die volledig buiten de controle van de staat opereren, te betalen.

Veiligheidstroepen

Eind april brak er een golf van sektarisch geweld uit tussen druzen en de soennitische gemeenschap in het zuiden van Syrië en Damascus. Later namen de veiligheidstroepen de controle over het gebied weer over. Maar de angst blijft diepgeworteld in de harten van de mensen. Zoals een inwoner mij vertelde: “We stonden samen, hand in hand, en hielpen elkaar door deze beproeving heen. We voelen dat we onze families en onze huizen zelf moeten beschermen, en dat is een enorme last met zo weinig veiligheidstroepen beschikbaar.”

Al deze gebeurtenissen leiden ertoe dat de christelijke gemeenschap in een voortdurende staat van onzekerheid verkeert. Toch blijven we vastberaden in het vertrouwen dat we door geloof elke uitdaging het hoofd kan bieden. We bidden voortdurend dat Gods wijsheid ons zal leiden en dat Zijn bescherming ons zal beschermen gedurende al onze dagen.