Het verhaal van Hakuri*

“Ik was thuis met mijn man en onze jongste kinderen. De oudsten zaten op school in een ander dorp. Toen het schieten begon, renden de mensen hun huis in en gingen op de vloer liggen. Maar toen staken de extremisten onze huizen in brand.”

Het is niet de eerste keer dat er geweerschoten klinken in Hakuri’s dorp. Haar gemeenschap heeft al langere tijd te maken met de dreiging van islamitische militanten in de omgeving. Maar brandstichting hebben ze in het dorp nog niet eerder meegemaakt. De dreiging van het vuur maakt dat iedereen naar buiten rent, op zoek naar een veilige plek. “Op dat moment werden alle mannen die naar buiten renden, neergeschoten”, vertelt Hakuri.

Meisjeskleren

De extremisten die het dorp aanvallen, zijn verbonden aan terreurgroep IS. Tijdens hun moordpartij richten ze zich alleen op de mannen in het dorp; de vrouwen en kinderen worden gespaard. Hakuri en de andere vrouwen krijgen te horen dat elke man die de extremisten nog aantreffen, gedood zal worden. “Toen we dat hoorden, reageerden we bliksemsnel. We lieten onze jongens hun kleren uittrekken en meisjeskleren aantrekken. We deden ze hoofddoeken om en rokken aan.”

Zo vluchten de vrouwen het dorp uit, op zoek naar een veiliger plaats. Hun tocht is gevaarlijk, want ze worden meerdere keren gecontroleerd. Maar elke keer worden ze doorgelaten: de verkleedtruc werkt. Onderweg zien ze afschuwelijke taferelen. Overal langs de weg liggen de lichamen van dode mannen. Hakuri weet niet of haar man erbij is – maar ontdekt al snel na haar vlucht dat ook hij is omgekomen.

Bedelen

Nu leeft Hakuri in armoede, in een stad waar het gevaar van extremisten nog steeds actueel is. “Het leven is zo moeilijk voor mij en mijn kinderen,” zegt ze. “Alles kost geld, en ik heb geen man. Mijn kinderen moeten bedelen om voedsel. God heeft me niet verlaten, God verhoede dat ik dat ooit zal beweren. Maar ik kan wel zeggen dat ik de prijs moet betalen die het volgen van Jezus kost.”

Zodra lokale Open Doors-partners van Hakuri’s situatie horen, geven ze haar wat geld en voedsel om haar ergste nood te lenigen. Hakuri krijgt ook traumahulp, om te herstellen van haar emotionele wonden. “Voor ik traumahulp kreeg, kon ik nauwelijks slapen. Nu maak ik me minder zorgen en kan ik weer slapen”, vertelt ze.
“Mama kon ook niet lachen of kletsen. Nu kan ze dat wel”, vult haar dochter aan. Hakuri heeft geleerd hoe belangrijk dit is: “Als ik bitter blijf, zullen mijn kinderen ook geen vrede kennen.”

*Schuilnaam

Dank- en gebedspunten

• Dank dat God Hakuri en haar kinderen beschermde tijdens hun vlucht.
• Vraag God of Hij voorziet in de dagelijkse behoeften van Hakuri en haar gezin.
• “Bid alstublieft om vrede”, vraagt Hakuri. “Bid dat God ons een sterk geloof geeft, zodat we het volhouden, ook in vervolging. Bid om bescherming, want we zijn bang. We horen elke dag geweerschoten.”