Reisverhalen van een Bijbelsmokkelaar

‘Ik raad het jullie ten zeerste af om Bijbels mee te nemen op deze reis. Er zijn namelijk gekken die dat doen,’ zegt de instructeur van het reisbureau, terwijl hij mij strak aankijkt. Hij vervolgt dreigend: ‘Worden deze Bijbels bij de controle in Moskou gevonden, dan wordt de hele groep teruggestuurd naar Nederland.’ – uit: Avondmaal met ontbijtkoek, ‘de smokkeljas’

In de 44 jaar dat Klaas Muurling bij Open Doors werkt, maakte hij vele reizen. Als heuse Bijbelsmokkelaar reisde hij naar alle uithoeken van de wereld. De verslagen die Klaas van zijn reizen maakte, vol ontroerende ontmoetingen en spannende belevenissen, waren eigenlijk bestemd voor zijn kleinkinderen. Tot zijn vrouw Anneke hem vroeg: waarom schrijf je er geen boek over?

Klaas, allereerst: hoe werd jij een Bijbelsmokkelaar?

“Ik ging in 1978 bij Open Doors aan de slag als assistent-boekhouder. Ik hield me vooral bezig met cijfertjes en kaartenbakken. Tot de directeur na drie maanden naar me toekwam. Er was een koerier ziek geworden; kon ik misschien met spoed een lading Bijbels naar Roemenië brengen? Na overleg met Anneke stemde ik toe.”

Was het gevaarlijk werk?

“Er waren zeker risico’s. In 1986 smokkelden Anneke en ik Bijbels naar de Sovjet-Unie. We werden gearresteerd, verhoord en uiteindelijk na enkele dagen vrijgelaten.
Enkele jaren later gingen de grenzen naar de Sovjet-Unie open. Ik bezocht met een collega een werkkamp, iets ten zuiden van Moskou, waar we Nieuwe Testamenten mochten afleveren. Er hing een griezelige sfeer, we liepen te midden van prikkeldraad en schijnwerpers. In het donker ging een zware, ijzeren poort voor ons open, die vervolgens achter ons weer in het slot viel. Toen besefte ik voor het eerst: hier hadden mijn vrouw en ik dus terecht kunnen komen, vijf jaar eerder.

De risico’s die de ontvangers van de Bijbels liepen, waren nog veel groter dan voor ons. We voelden ons geroepen om te gaan en we wisten dat de Here God bij ons zou zijn, daarom durfden we het aan. En het werk was het waard. De ontmoetingen die we hadden met vervolgde christenen waren zó kostbaar.”

Je schreef een boek vol met die bijzondere ontmoetingen. Wat wil je je lezers vooral meegeven?

“Ik hoop dat ze in mijn verhalen het hart van de vervolgde kerk horen kloppen. Dat ze iets meekrijgen van de rijkdom van het geloof van vervolgde christenen. Wij bezoeken hen om hen te bemoedigen, maar we ontvangen vaak meer dan we geven. Ik denk aan mijn ontmoeting met een arme rijstboer uit Laos, die al 13 keer gearresteerd was vanwege zijn geloof. Hij was te verlegen om ons aan te kijken, hij zou nooit als spreker uitgenodigd worden. En toch. ‘Broeder, hoe houd je dit vol?!’, vroeg ik hem. Hij antwoordde: ‘Ik heb mijn ogen gericht op de Eeuwige.’
Toen werd ik heel stil. Zoveel rijkdom van geloof… dat neem je mee terug naar huis.

Je proeft in mijn verhalen ook iets van de impact van ons werk. Ik denk aan die oude, Russische grootmoeder die zo dankbaar is voor dat kleine, zwarte boekje dat een Bijbel blijkt te zijn, dat ze een kus op de omslag geeft. Of aan de kerkenraad die om een stapel Bijbels heen danst.
Een bezoek is nooit zomaar ergens een kopje thee drinken. Het heeft veel meer betekenis dan je zelf voor mogelijk had gehouden. Dat raakt mij diep, daar raak ik niet over uitgepraat!”

Waar komt de titel van je boek vandaan?

“In 1999 reisden Anneke en ik naar Mexico met een groepsreis. We bezochten een groep inheemse christenen die uit hun dorp verjaagd waren. Ze waren alles kwijt, ze moesten hun leven letterlijk vanaf de grond weer opbouwen. We waren intens met hen bewogen; we baden en huilden met hen. Iemand uit de groep stelde voor het Heilig Avondmaal met deze arme, berooide mensen te vieren. Maar er waren geen bekers, er was geen brood, geen wijn of druivensap. Wel had iemand bronwater en ontbijtkoek. Zo vierden we in een kring het Avondmaal. Dat was heel, heel bijzonder. Een kennismaking met de vervolgde kerk, die niet altijd de luxe heeft die wij hebben om dingen op een bepaalde manier te doen.”

Smokkel je eigenlijk nog steeds Bijbels?

“Ik persoonlijk niet, maar de tijd van het Bijbelsmokkelen is zeker nog niet voorbij. Veel van ons werk gebeurt nog steeds in het geheim. Daarom is het gebed vanuit onze achterban zo belangrijk: voor onze projecten, voor onze medewerkers wereldwijd. We gaan in de kracht van God, maar we zijn ook afhankelijk van de gebeden van medechristenen.”