Gered uit de steen­groeve

Witte stofslierten dwarrelen omhoog in de moordende hitte van de steengroeve. Onder de verzengende zon in Zuid-Egypte zwoegt Baher*. Met een doek om zijn hoofd en mond geknoopt en een simpele zonnebril, bindt hij dagelijks de strijd aan met stof, lawaai en dorst. “God, allemaal Uw schuld!”, schreeuwt het in hem.  

Vergeten is de blijdschap over de dag dat Baher eindelijk werk had gevonden, nu inmiddels twaalf jaar geleden. Samen met zijn oudere broer was hij kostwinner in hun arme christelijke gezin. Want er moest brood op de plank, ondanks een ongeneeslijk zieke vader, een moeder met diabetes en vier zussen zonder opleiding. De steengroeve was de laatste strohalm voor het gezin.

Maar amper een week nadat hij werk gevonden had, gebeurde het verschrikkelijke: Baher schampte met zijn arm en been langs een tollende elektrische steenzaag. “Ik hoorde het kraken van bot en zag een deel van mijn arm op de grond liggen. Ik viel flauw”, weet Baher nog. In allerijl werd hij naar een ziekenhuis gebracht, maar tevergeefs. Baher was een deel van zijn rechterarm kwijt en kreeg 65 hechtingen in zijn been. Van de ene op de andere dag was de jongen gehandicapt. Terwijl hij als christen al achtergesteld werd, was dit een nieuwe, zware tegenslag.

Ezelskar

Baher moest blijven werken om het levensonderhoud van zijn ouders, schoonzus en haar gezin te kunnen opbrengen. Hij besloot het roer om te gooien en kocht een ezelskar om goederen in zijn dorp te vervoeren. “Ik zag dat arbeiders huishoudelijk afval ophaalden, dus ik sloot een deal met bewoners om hun vuilnis in te zamelen.” De onderneming werd geen succes; het was voor de ezelskar te ver om het afval naar de vuilnisbelt te brengen. En niemand wilde hem aannemen om grind en zand te transporteren.

Toen alle hoop voor Baher en zijn familie vervlogen leek, was er verandering op komst. Fady, een lokale partner van Open Doors ontmoette de verbitterde Baher. Fady weet het nog haarscherp: “Het huisje van Baher was benauwd en donker, met nauwelijks meubilair. Baher zat daar, ellendig en angstig, een hart was vol wrok en bitterheid jegens God.”

Eerst wilde Baher niet praten, tot hij ineens ontplofte van woede. Fady: “Alle verdriet en boosheid brak los. Hij bestookte me met felle vragen: ‘Bestaat God wel? Waar is Hij in mijn leven? Als God de touwtjes in handen heeft en, zoals je zegt alles laat meewerken ten goede, waarom liet Hij mij dan in de steek? Waarom koos Hij mij uit om zoveel pijn te lijden en invalide te worden?’” Fady reageerde begripvol, maar vroeg Baher dringend niet de hoop te verliezen. “God is niet ver weg van onze problemen, Hij laat ons niet aan ons lot over.”

Discipelschap

Na dat bezoek kreeg Baher ondersteuning van onze partnerorganisatie. “Eerst hielpen we hem met het opzetten van een project om schapen te fokken, zodat Baher een vaste bron van inkomsten had voor zijn gezin”, vertelt Fady. “Zo toonden we op heel praktische manier hoe de liefde van de hemelse Vader werkt.”
Bahers vertrouwen keerde langzaam terug. Hij nam de stap om een discipelschapstraining te volgen. Tegen Fady zei hij: “Hoewel ik niet kan lezen, leerde ik luisteren naar Gods woord in de discipelschapsgroep. De audiobijbel helpt mij om dagelijks naar het Woord van God te luisteren. Ik kreeg het gevoel Hem te leren kennen.”

Bij hun laatste ontmoeting, dit voorjaar, vertelde Baher aan Fady hoe dankbaar hij is. “Als jij en de kerk me niet hadden gesteund, was ik niet veranderd. Mijn familie en ik gaven God de schuld van alle trauma’s, maar na jullie hulp veranderde onze blik: in plaats van God de schuld te geven, willen we Hem nu prijzen. We gaan regelmatig naar de kerk. Het microkrediet was een zegen. Het sloeg aan, en ik kan voor mijn gezin zorgen. Dat alles maakt me diep dankbaar!”

*Schuilnaam