‘Blijf samen oplopen met de kerk in Syrië’

Hoe ziet het leven in Syrië vijf weken na de aardbeving eruit? Een lokale partner van Open Doors, Leyla (niet haar echte naam), bezocht in februari en maart enkele malen de zwaargetroffen stad Aleppo. Daar verlenen kerken als ‘centra van hoop’ materiële en geestelijke hulp aan de getraumatiseerde bevolking. Leyla zag met eigen ogen de verwoesting die de aardbeving van 6 februari heeft aangericht. Tegelijk merkte ze hoe veerkrachtig de kerk in Syrië is en hoe God de christenen daar bemoedigt. Dit is Leyla’s verhaal.

“Aan de buitenkant lijkt het erop dat het leven geleidelijk teruggaat naar normaal. Maar in werkelijkheid keren mensen terug naar hun huizen in het besef dat het er niet veilig is. Tot voor kort sliepen mensen nog in hun auto. Zij zien hun beschadigde woning voor hun ogen gesloopt worden. Als je door de stad loopt, zie je overal de puinhopen langs de kanten van weg, een levende herinnering van wat er is gebeurd.

De mensen die ik sprak, proberen een glimlach op hun gezicht te toveren. Of het echt of nep is, kan ik nauwelijks peilen. De meesten zijn dankbaar dat ze nog leven. Als ze elkaar voor het eerst na de aardbeving weer terugzien, begroeten ze elkaar met ‘Goddank dat je veilig bent’.”

Helpende hand

“Ik ben geen psychiater, maar je kunt duidelijk zien dat veel mensen niet kunnen aanvaarden wat hun is overkomen. De een staat in de overlevingsstand, de ander wil helpen, bijvoorbeeld met het herstel van de woning of met zorgen voor eten of vervoer. Sommigen zijn boos over wat er is gebeurd, anderen kan het niets meer schelen. Eén ding is zeker: het leven voor Syriërs na de aardbeving is niet hetzelfde als voorheen.

De vraag naar het waarom is vaak persoonlijk. Pas sprak ik met Julie, een Syrische christen, en vroeg haar hoe zij ertegen aankeek. Haar antwoord was eenvoudig: ‘God wilde dat ik uit de veilige muren van mijn huis en kerk zou stappen, en andere mensen een helpende hand zou reiken’. Ze vertelde me dat ze in de eerste 48 uur van totale angst naar kalmte ging. In haar ontstak een enorm vuur om anderen te helpen, vooral voor de families van de 155 kinderen die ze op de zondagsschool onder haar hoede heeft. Inspirerend te zien hoe ze van deze crisis een zegen heeft gemaakt voor haar eigen familie en voor anderen!”

In beweging

“Je ziet dat veel christenen hier deze crisis gebruiken voor iets groters. Ze gaan niet onder in de rouw en de verwoesting. De christelijke gemeenschap is een minderheid in Syrië. Hun leven hier was altijd al een strijd om te bestaan. In het verleden werden christenen uitgesloten van internationale hulp; dat was een van de redenen waarom de kerk in beweging kwam.

Christenen zijn doorgaans goed opgeleid, maar ze kunnen geen baan vinden of werk krijgen. Het liefst zouden ze blijven, maar als je de eindjes niet aan elkaar kunt knopen, wil je weg. Inmiddels wil de overgrote meerderheid van de christenen uit Syrië vertrekken. Dat is heel triest.

Het betekent dat we hier naast de kerk moeten blijven oplopen. De kerk stond meteen klaar, vanaf de eerste uren na de aardbeving. En we stappen nu van directe noodhulp (voedsel, onderdak) over naar wederopbouw en renovatie van woningen. We werken samen met alle christelijke denominaties en helpen nu bij circa 2.600 huizen.

Een van onze nieuwe, meerjarige projecten is traumazorg. Voor de middellange en lange termijn zullen we huizen opknappen en herstellen, maar als het niet gepaard gaat met traumazorg schieten we tekort. Psychologische hulp en traumazorg vormen al vele jaren een centraal onderdeel van het werk van de ‘centers of hope’ in het Midden-Oosten.”

Blijf geven

“De steun van Open Doors-supporters aan deze kerken is essentieel. Want wat Open Doors uniek maakt, is het feit dat deze centra van hoop al vanaf het begin aanwezig waren – niet alleen voor de aardbeving, maar ook tijdens de oorlog. We weten hoe we mensen kunnen helpen, we hebben ons kerkelijk netwerk en deze situatie is een stimulans om te blijven doorgaan.

Dus als Open Doors-supporters doneren, kunnen ze ervan op aan dat dit geld rechtstreeks naar de getroffen mensen gaat. We ploffen er niet zomaar in met voedselhulp en woningherstel. Onze Open Doors-partners wonen hier al, ze kennen de noden van de mensen, ze staan naast de kerkleiders en gaan naar dezelfde kerken. Ze maken deel uit van deze gemeenschap.

Ons gebed voor hen is zó belangrijk! Zij werken onder enorme stress. Ze zijn fysiek uitgeput. Deze hulp is geen sprint, maar een marathon. Bid voor hen om kracht, kalmte, vrede en emotioneel herstel. Ik sprak met de vrouw van een van mijn collega’s. Ze zei dat ze nog steeds nachtmerries heeft en telkens op hetzelfde uur wakker schrikt. Zij en anderen hebben ons gebed nodig om rust te vinden. Evenals zij die leiding geven, of het nu is voor onze organisatie of in de kerk. Meer dan ooit hebben ze ons gebed om wijsheid nodig in deze ingewikkelde omstandigheden.”