‘Psychisch hebben we nog steeds littekens’ 

Na de rampzalige aardbeving van 6 februari 2023, die precies een jaar geleden Syrië en Turkije trof, heeft Open Doors duizenden christelijke gezinnen ondersteund. Via een lokale partner kregen deze families financiële steun, tijdelijke huisvesting en noodhulp. De hulp was een ‘blessing in disguise’, die van de ramp toch ook een zegen maakte. Maar niet voor iedereen. 

Hoewel vrijwel alle herstelwerkzaamheden een groot succes waren voor veel christelijke gezinnen in Aleppo, zijn er uitzonderingen. Bijvoorbeeld het gezin van Antoin Maddisso, Rihab Shamout en hun dochters Elissar en Grace. Zij kunnen niet thuis meer wonen en moesten intrekken bij hun (schoon)ouders. 

Al vóór de desastreuze aardbeving van 6 februari was hun huis niet veilig. Maar het Syrische gezin bleef ook na de ramp, die circa 50.000 burgers in Turkije en Syrië het leven benam, wonen in hun getroffen onderkomen. Simpelweg omdat ze geen alternatief hadden.  

Tijdens de burgeroorlog die Aleppo bijna tien jaar lang zwaar had getroffen, waren de woonlagen onder Antoins appartement hevig beschadigd door raketten. De schade aan het hele gebouw was niet meer in de oude staat te herstellen.  

Nieuwe beving 

“Dit wisten we”, zegt ingenieur George, maar het gezin van Antion en Rihab wilde hun huis niet verlaten. Bij wijze van uitzondering liet George de scheuren in muren en plafonds herstellen, en maakte het huis beetje bij beetje weer bewoonbaar. “Maar de aardbeving van november 2023 heeft overal nieuwe scheuren veroorzaakt. Dat laat zien dat het huis toch niet veilig is”, erkent Antoin.  

Toen Rihab de nieuwe schade en scheuren zag, zei zij: “Ik ben bang om hier te blijven wonen. We logeren nu voorlopig bij mijn schoonouders in een appartement op de tweede verdieping. Wij zorgen voor hen. Toen de eerste aardbeving plaatsvond, hebben we ons leven ternauwernood gered. Fysiek zijn we in orde, maar psychisch hebben we littekens. Eigenlijk zitten we nog steeds in de problemen.” Met een weemoedige lach op haar gezicht zegt ze dat ze liever bij haar schoonouders wil wonen dan terug te keren naar haar eigen huis.  

Gebroken been 

Zo zijn er nog meer gezinnen in Aleppo die eigenlijk geen andere keus meer hebben dan te overleven. Lina Makhlota is alleen thuis terwijl haar man aan het werk is. Als buschauffeur rijdt hij schoolkinderen in Aleppo van huis naar school en terug. Hij moet werken – het gezin is ervan afhankelijk zijn inkomen – , ook al heeft hij een gebroken been en loopt hij met krukken. Hun twee zonen en dochter zijn ook aan het werk. “Ik werk ook”, zegt Lina, “ik maak en verkoop snoep. Maar zelfs als we met ons vijven werken, hebben we niet genoeg.”  

Hun penibele situatie is niet uniek. Het is typerend voor zo veel andere Syrische families: hun bestaan is een dagelijks gevecht om te kunnen overleven. En dat vaak alleen omdat ze hulp krijgen van kerken of organisaties. Open Doors blijft helpen dankzij de inspanningen van lokale partners in Syrië.  

In zekere zin heeft de aardbeving de situatie voor veel Syriërs op z’n kop gezet. In negentig seconden van schudden en beven kwam er voor velen een verschrikkelijke wending, maar soms ook een ongedachte oplossing voor hun dagelijkse sores. Anderen troffen het veel slechter en dreigen achter te blijven. Toch, over de hele wereld voelden mensen mee met hun pijn. Veel christenen begonnen te bidden en te doneren, zodat de Syrische christenen zich niet in de steek gelaten hoeven te voelen. Vanuit Nederland is ongeveer twee miljoen euro gedoneerd; daarmee konden circa 20.000 Syriërs geholpen worden.

Nu, een jaar later, blijven Syrische en Turkse overlevenden onze gebeden hard nodig hebben. Bid alsjeblieft dat God hen mag helpen de Weg te zien, weer toekomstperspectief krijgen en dat ze de liefde mogen voelen stromen van hun broeders en zusters in Christus. 

Dit is het derde en laatste deel in een drieluik over de aardbevingsramp die Syrië en Turkije trof op 6 februari 2023.