Het verhaal van Habiba

“Het was een zondagmiddag, direct na de dienst. De mannen die ons aanvielen, zeiden dat we de kerk weer in moesten gaan, zodat ze ons levend konden verbranden.”

Aan het woord is Habiba* (18) uit Burkina Faso. Haar dorp werd vijf jaar geleden aangevallen door jihadistische militanten. Sinds 2016 neemt het jihadistische geweld in Burkina Faso sterk toe, en zijn dorpen zoals dat van Habiba het favoriete doelwit van de militante groeperingen die het land teisteren.

Drie helse jaren

Habiba wordt die vreselijke dag niet verbrand, maar samen met haar moeder Minata*, haar jongere zus en enkele andere vrouwen weggevoerd, ver van hun huis. Habiba is dan pas 13 jaar oud.

Habiba wordt gescheiden van haar moeder en zusje. Drie jaar lang zitten ze gevangen, in twee verschillende kampen. Ze worden gedwongen zich te bekeren tot de islam en worden dagelijks misbruikt. Habiba moet uiteindelijk zelfs trouwen met een van de mannen.
Maar minstens zo erg is het geweld dat ze dagelijks om zich heen ziet. “Ze sneden mensen voor onze ogen de keel door”, vertelt Habiba, nog steeds zichtbaar aangeslagen. “Soms dwongen ze mensen hun eigen graven te graven. Dan moesten ze erin stappen en werden ze neergeschoten.”

“Ik dacht dat God me in de steek had gelaten. Ik had alle hoop verloren. Ik wachtte gewoon op mijn beurt om gedood te worden.” Toch houdt ze zich, in al haar twijfel, vast aan haar geloof. Als haar ontvoerders hun islamitische gebeden opzeggen, bidt zij in stilte tot God.

Ontsnapt

Op een dag vertelt een oude vrouw de verblijfplaats van Habiba aan haar moeder en zusje. Ze helpt de vrouwen ontsnappen en brengt hen bij Habiba. ’s Nachts, als de bewakers slapen, verlaten ze het kamp. Na vijf dagen, waarin ze ’s nachts lopen en zich overdag verstoppen, bereiken de vrouwen een grote stad. Ze kunnen terug naar huis.

Maar al zijn ze ontsnapt, de dingen die ze meegemaakt hebben laten hen niet los. “Ik denk vaak aan wat er met me is gebeurd. Soms heb ik nachtmerries en kan ik niet slapen”, vertelt Habiba. “Als ik hoor dat een nabijgelegen dorp is aangevallen, word ik bang en wil ik vluchten. Elke keer als ik een schot hoor komen alle herinneringen bij me terug. Ik vraag me altijd af of er andere mensen zijn die meemaken wat wij hebben meegemaakt. Wat zal God voor die mensen doen?”

* Schuilnaam

Dank- en gebedspunten

• Dank voor de traumahulp die Habiba krijgt via partners van Open Doors. Bid om herstel, ook voor haar moeder en haar zusje.
• Habiba vraagt om gebed voor haar vader. Sinds de ontvoering van zijn gezin gaat het niet goed met hem. Ze denkt dat hij lijdt aan posttraumatische stress.
• Bid voor alle vrouwen in Burkina Faso die ontvoerd zijn. Vraag om kracht, bevrijding en herstel.