Internationale Dag van de Jeugd – Hoe gaat het met de jeugd van de vervolgde kerk?

Op de Internationale Dag van de Jeugd op 12 augustus is het thema ‘Betrokkenheid van jongeren bij wereldwijde acties’. Open Doors-medewerkers ontmoeten jongeren wereldwijd en in dit artikel delen we twee korte impressies van jongeren die hun bijdrage leveren in hun kerk en de maatschappij.

Elora
Elora, een christelijke vrouw van begin twintig, leeft in Brunei, een klein sultanaat in Zuidoost-Azië. In het land (nummer 37 op de Ranglijst Christenvervolging) geldt de shariawetgeving en evangelisatie en invoer van Bijbels is verboden. Sinds 2015 is het verboden om openlijk het kerstfeest te vieren. Meer en meer wordt het islamitische land conservatiever en Elora merkt dat haar vrienden niet meer over hun geloof praten. Ze ziet ook dat ouders hun kinderen niet meer naar bijeenkomsten van de kerk sturen. Een aantal van haar vrienden gaat niet meer naar de kerk uit vrees voor hun toekomst. 

Geweldsincidenten tegen christenen zijn er (voor zover bekend) niet in Brunei, maar de druk op christenen vanuit hun familie en gemeenschap is groot. Elora blijft ondertussen actief in haar kerk. Ze ondersteunt jongvolwassenen en moedigt hen aan om te geloven en daaruit te leven. En ze leert hen om naar de Here God te luisteren en om vriendelijk voor iedereen te zijn, ook als mensen dat niet naar hen zijn. “Bid dat de glorie van God zichtbaar wordt in Brunei”, vraagt Elora.

Singya
Singya is 19 jaar en groeide op in een boeddhistisch gezin in Oost-Bangladesh. Samen met zijn broer Chongya (16) werd hij christen door het getuigenis van zijn grootouders en ooms. Toen zijn ouders dit hoorden, dwongen ze hen om terug te keren naar het boeddhisme. De jongens weigerden, de druk liep op en ze werden uit huis gezet. Kort daarna pleegde Chongya zelfmoord. 

Een lokale partner van Open Doors zegt: “Het gebeurt steeds weer dat ex-moslims door hun familie en vrienden onder druk worden gezet om hun geloof af te zweren.  Vooral de jongeren zijn kwetsbaar omdat ze afhankelijk zijn van hun ouders. Ze hebben geen inkomsten om een nieuw leven te starten. Ze moeten daarom blijven wonen bij de mensen die hen onderdrukken en ze hebben veel last van de dagelijkse mentale druk.”