Rumana is alleen

Maar vindt kracht in haar geloof

De donkerbruine ogen van de 9-jarige Rumana staan ernstig. Ze laten een wijsheid zien die haar leeftijd ver vooruit is. De ogen van Rumana vertellen het verhaal van een meisje uit Bangladesh dat vanwege haar geloof in Jezus te maken heeft met allerlei vormen van vervolging. Op straat, thuis en op school. Nergens is een plek waar ze aan haar vervolgers kan ontkomen. Behalve op de zondagsschool. Daar stralen haar ogen van blijdschap en kan Rumana eindelijk kind zijn.

Samen met haar ouders en twee jongere broertjes woont Rumana in het noorden van Bangladesh. Net als in het hele land hebben de moslims het hier voor het zeggen. Rumana’s vader is pastor. Het geloof van haar ouders maakt Rumana tot het mikpunt van spot en mishandeling. Door haar leeftijd is het meisje éxtra kwetsbaar. Haar geloof in God maakt haar echter sterk. Rumana vertelt: “Onderweg naar school en in de klas zeg ik in mezelf Jozua 1 vers 9 op: ‘Wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de HEER, je God, staat je bij.’”

‘Ik ben gewoon alleen’

Dagelijks legt Rumana de route af van bijna twee kilometer naar school. Alleen, want er is niemand die met haar mee wil lopen. “Als ik langsloop bidden mensen hardop tot Allah om hen tegen mij, een onheilige, te beschermen”, zegt Rumana. Op school is er niemand die naast haar wil zitten of met haar wil spelen.

Ouders en leraren waarschuwen de andere kinderen om niet met ‘die christen’ om te gaan. “Ik heb geen vriendinnetjes op school. Ik ben gewoon alleen. In de pauze speel ik in m’n eentje. Ondertussen kijk ik hoe de andere kinderen samen spelen. Daar word ik blij van.” Wanneer de andere kinderen gemene dingen tegen haar zeggen, blijft het dappere meisje lachen. “Dan weten ze niet dat ze mij pijn doen, want dat maakt het alleen maar erger. Maar als ik alleen ben, dan huil ik. En ik vertel alles tegen de Here God, dan voel ik me beter. Ook bid ik voor mijn klasgenootjes, elke dag.”

Toekomstperspectief

Ondanks de moeilijkheden op school gaat Rumana er graag naar toe. Ze weet dat dit haar helpt bij het verwezenlijken van haar droom: juffrouw worden. “Ik wil kinderen die net zoveel pijn hebben als ik inspireren en hoop geven. En grote mensen wil ik meer leren over ons geloof. Want veel van hen snappen het niet en hebben er verkeerde gedachten bij. Ik wil het hun uitleggen. Dat is belangrijk voor ons land. Nu ik kind ben, luistert er niemand naar mij. Maar als ik juffrouw ben, moet iedereen naar mij luisteren.”

Een allesverwoestende brand

Thuis zou een veilige plek voor Rumana moeten zijn. Maar niets is minder waar. Een keer toen Rumana alleen thuis was, kwamen de buren naar haar toe. “Ze scholden me uit en duwden me tegen de muur. Ze noemden me zelfs een prostituee en dreigden me te vermoorden. Ik zei niets terug, want mijn moeder zou dat ook niet doen.” Meerdere keren werd hun huis bekogeld met stenen. Een absoluut dieptepunt was de dag dat hun huis in brand werd gestoken. Toen Rumana uit school kwam, sloegen de vlammen uit het dak. De dorpelingen keken werkeloos toe, terwijl Rumana’s moeder het vuur probeerde te doven.

Het gezin verloor die dag hun huis en bijna al hun bezittingen. “Papa, mama, mijn broertjes en ik, we huilden allemaal”, zegt Rumana. “Niemand wilde ons helpen, omdat ze bang waren om zelf in de problemen te komen. We hadden geen kleren, geen eten en geen huis.” Omdat ze nergens naartoe kunnen, bouwt het gezin een schuurtje in de tuin om daar te wonen. Wanneer partners van Open Doors over hun situatie horen, helpen zij Rumana en haar familie met onderdak en andere noodzakelijke levensbehoeften

Fysiek geweld

Elke zondag gaat Rumana naar de zondagsschool. Ze zou het niet willen missen! Zelfs niet als de weg ernaartoe vol gevaren is. “De kinderen uit het dorp blokkeerden de weg een keer voor me”, vertelt ze. “Ze bespotten mijn geloof, sloegen me en gooiden stenen naar me. Toen ik werd geraakt, deed het heel veel pijn. Het was heel eng.” Tegenwoordig gaat Rumana samen met een vriendinnetje en haar vader in een tuk-tuk naar de zondagsschool. Dan kunnen andere kinderen haar niet lastigvallen.

Bron van vreugde

De zondagsschool is een plek waar Rumana alle narigheid vergeet. Daar zingt ze, leert ze over God en trekt ze op met haar vriendinnen. Haar ogen stralen als ze erover vertelt. “Ik hou van de zondagsschool omdat er geen ruzie is en we allemaal samen kunnen spelen.” Ook hoort ze er over Gods liefde voor haar en leert ze veel uit de Bijbel. Dat Rumana goed oplet, blijkt wel als ze zegt: “De Here Jezus kwam naar de aarde om ons te redden van onze zonden.
Maar mensen begrepen dit niet en mishandelden Hem.

Net zoals wij te maken hebben met vervolging, hebben mensen Hem ook vervolgd. Als je Jezus wilt volgen, krijg je te maken met hetzelfde lijden.” Ondanks haar jonge leeftijd weet Rumana hier al van. Gelukkig heeft ze op de zondagsschool ook geleerd wie haar wil helpen om vol te houden. “Alleen Jezus’ liefde helpt me om door te gaan, ook als het heel moeilijk is.”

Niet alleen met Kerst

Kerst is voor Rumana écht een feest. “Ik heb dan een nieuwe jurk aan”, vertelt ze lachend. “Samen met andere christenen komen we bij elkaar in de kerk van mijn vader. Ook mijn zondagsschooljuf is er. We vieren de geboorte van de Here Jezus en krijgen na de dienst taart. Weet je dat ik het kerstverhaal uit Matteüs 1 uit m’n hoofd ken? En in het boek dat ik van jullie heb gehad zag ik een plaatje van de ster!” Hoe alleen Rumana zich elke dag ook voelt, een feest zoals Kerst geeft haar de kracht om door te gaan. Kerst herinnert haar eraan dat ze deel uitmaakt van het Lichaam van Christus. Daarom kan ze met Hem blijven wandelen, zelfs als ze weet dat het gevaarlijk is.