Persoonlijke verhalen

Alissa woont in de zogeheten Circle of Silence, in het midden van Mexico. Het gebied wordt zo genoemd, omdat het evangelie er nauwelijks bekend is. Een moeilijk gebied om christen te zijn, zeker voor een meisje van tien.

In de Circle of Silence leven inheemse gemeenschappen die zich katholiek noemen. Maar dit is niet het katholieke geloof zoals wij het in Europa kennen, of zoals het op andere plekken in Mexico beleden wordt. Voorouderlijke, heidense rituelen nemen een zeer belangrijke plaats in. Niet Jezus, maar Maria wordt gezien als God.

De jonge Mina kan haar geluk niet op: ze heeft de eerste prijs in een zangwedstrijd gewonnen! Maar als ze in haar mooiste kleren op de prijsuitreiking verschijnt, kan ze haar oren niet geloven. Niet zij, maar de nummer twee gaat er met de prijs vandoor.

Mina en haar moeder Adilya* stappen naar de directeur van de muziekschool, om te vragen of hij weet wat er aan de hand is. “De jury zegt dat ze de eerste plek niet aan een christen kunnen geven”, moet de directeur bekennen. “Alleen als je moslim bent, kun je een prijs winnen.”

Mina is diep teleurgesteld. Ze had zich er zo op verheugd om voor een groot publiek te mogen optreden bij de prijsuitreiking. “Het maakte me zo verdrietig, soms moet ik er gewoon van huilen”, vertelt ze.

Op school en in zijn buurt wordt hij niet aangesproken met de naam Robin*, maar is hij ‘de christen’. In de klas wil geen van de twintig kinderen naast hem zitten en wordt hij uitgescholden en gepest. Robin voelt zich vaak eenzaam. Hij wenst voor de feestdagen geen speelgoed of een tablet. Het enige waar hij naar verlangt, is vriendschap.

“Ze kijken wel naar me, maar zeggen niets en vragen ook niet of ik mee wil doen. Ik wil ook graag spelen, maar ik durf het niet eens te vragen. Ik zit daar maar en voel me alleen.” In het dorpje in Bangladesh waar Robin woont, zijn er maar twee kinderen die soms wel met hem durven spelen. Maar die worden door anderen al snel tot de orde geroepen. “Waarom ga je met hem om”, vroeg een jongen aan een klasgenoot van Robin die naast hem was komen zitten. “Hij is geen moslim, hij is christen.”

In de groene bergen van de staat Oaxaca, Mexico, klimt een man in een elektriciteitsmast. Op de grond verzamelen zich mensen die hem helpen de draden door te knippen die het huis van de twaalfjarige Alicia* van elektriciteit voorzien. Het is een van de strafmaatregelen die de dorpelingen hebben bedacht om Alicia en haar gezin onder druk te zetten vanwege hun geloof.

Het klinkt misschien vreemd dat christenen in Mexico te maken hebben met vervolging. In Mexico is het grootste deel van de bevolking toch christen? Dat klopt, maar in sommige inheemse gemeenschappen wordt een christelijk geloof beleden dat weinig met de Bijbel te maken heeft. Dit inheemse geloof is vermengd met heidense rituelen en tradities, die teruggaan op de tijd dat er nog natuurgoden aanbeden werden. Deze rituelen en tradities nemen een zeer belangrijke plek in de cultuur. Niet meedoen is dan ook geen optie.

Midden in de nacht begint het geschreeuw. “Kom naar buiten!” klinkt het van alle kanten. Siti en haar gezin ontwaken in de chaos. Al snel ontdekken ze dat tientallen dorpelingen het huis omringen. Hun boze stemmen doorbreken de stilte van de nacht.

Als vrouwen in Centraal-Azië met een moslimachtergrond ervoor kiezen Jezus te volgen, verliezen ze vaak alles wat hen dierbaar is. Vrienden, familie, hun echtgenoot – vaak komen ze lijnrecht tegenover hen te staan. Azura kan erover meepraten – maar ze deelt allereerst haar grote vreugde.

Op de foto bovenaan dit bericht zie je namelijk hoe Azura gedoopt wordt. “Op dit moment heb ik heel lang gewacht”, vertelt ze dankbaar. “Het moment dat ik gedoopt kon worden en mijn leven volledig aan Jezus Christus kon toewijden!”

Net zoals de Marta uit de Bijbel, heeft Marta (52) het druk. Ze is moeder van vijf en zorgt voor haar bejaarde ouders. Daarnaast is ze voorganger van een gemeente. Ze draaide er haar hand niet voor om, tot haar man overleed en vervolging op haar pad kwam. Nu uit ze een hartenkreet om voor haar te bidden.

Toen Marta’s man overleed, kwam haar schoonfamilie langs – maar niet om haar te troosten. Ze pakten haar land af, en daarmee ook haar voornaamste bron van inkomen. Hoewel al haar zekerheden wegvielen, hield Marta vol in het vertrouwen dat God zou voorzien.

Maar in het voorjaar van 2025 werd de situatie nog erger. In het gebied waar Marta woont, heersen religieuze spanningen. Een paar islamitische buren klaagden Marta aan met de bewering dat haar huis de doorgang van een openbare weg versperde. De zaak kwam voor de rechter, die de aanklager in het gelijk stelde. Marta raakte haar huis kwijt.

Yaneh (52) hoort bij het Hmongvolk, een etnische minderheidsgroep in Laos. In 2024 kwam zij tot geloof. Toen haar man ontdekte dat ze zich bekeerd had tot het christendom, werd hij woedend. Hij eiste dat ze onmiddellijk haar geloof afzwoer.

“We hebben verschillende religies. Dat betekent dat ik niet meer met je samen kan leven”, liet Yanehs man haar weten. Vervolgens stelde hij Yaneh voor de keuze: ze moest ofwel haar nieuwe geloof verlaten, of haar huis.

Als de Iraanse Roya in een depressie belandt, roept ze het dagelijks uit naar Allah om hulp. Maar Allah antwoordt niet. Wat ze ook probeert, het blijft stil. Tot ze zich op een dag tot Jezus richt, en wèl antwoord krijgt. “Koop een satellietschotel”, klinkt het luid en duidelijk.

Roya deelt het wonderlijke idee met haar man, die het goed vindt. En zo ziet ze op een dag een christelijke voorganger op de televisie, die mensen met een depressie oproept met hem te bidden. Het wordt een levensveranderend moment, waarop Roya haar leven aan Jezus geeft – en bevrijd wordt van haar depressie. Ook haar man komt tot geloof in Jezus.

“Ik was thuis met mijn man en onze jongste kinderen. De oudsten zaten op school in een ander dorp. Toen het schieten begon, renden de mensen hun huis in en gingen op de vloer liggen. Maar toen staken de extremisten onze huizen in brand.”

Het is niet de eerste keer dat er geweerschoten klinken in Hakuri’s dorp. Haar gemeenschap heeft al langere tijd te maken met de dreiging van islamitische militanten in de omgeving. Maar brandstichting hebben ze in het dorp nog niet eerder meegemaakt. De dreiging van het vuur maakt dat iedereen naar buiten rent, op zoek naar een veilige plek. “Op dat moment werden alle mannen die naar buiten renden, neergeschoten”, vertelt Hakuri.

In het noorden van Nigeria rukt de woestijn op. Vanwege de schaarste aan weidegrond vallen militante, geradicaliseerde herders van de Fulani-stam regelmatig Nigeriaanse christenen met een stukje land aan. Ook Rifkatu en haar man Zamai zijn van hun land verdreven door militante Fulani.

Op een dag keert Rifkatu terug naar haar oude boerderij, om er wat voedsel te halen. Als ze ’s avonds een motor aan hoort komen, denkt ze dat het Zamai is, die haar op komt halen. Maar als ze naar buiten stapt, ziet ze een groep gewapende mannen op motoren. Ze vlucht het bos in – tevergeefs. Ze wordt ingehaald en onder dwang meegenomen.

Khada woont in Afghanistan, het land dat al vier jaar zucht onder het bewind van de taliban. Vorig jaar deelde Khada haar verhaal: hoe zij en haar man tot geloof in Jezus waren gekomen en hoe haar man op een dag vermoord werd na een Bijbelstudie. Hoe gaat het nu, ruim een jaar later, met Khada?

De christelijke Priya wil graag trouwen met haar boeddhistische verloofde. Op één voorwaarde: hij moet beloven dat ze naar de kerk mag gaan en thuis mag bidden.
Maar zodra het stel getrouwd is, verbreekt Priya’s man zijn belofte.

Op een dag krijgt Priya bezoek van een paar vrienden uit de kerk. Haar man, die ook thuis is, maakt geen bezwaar als ze binnenkomen en met Priya bidden. Maar zodra ze weg zijn, krijgt Priya ervan langs.

“53 jaar lang was ik vergeten wat het betekende om te glimlachen. Ik wist niets van vreugde.” De Iraanse Bita leidde een leven van afwijzing en liefdeloosheid – tot een vriendin haar meenam naar een huiskerk, en ze weer vreugde leerde kennen.

Als Ana op een ochtend haar dorp binnenloopt, ziet ze een spandoek hangen. “Geen toegang voor evangelische christenen. Alle pogingen tot evangelisatie zullen worden bestraft.” De boodschap drukt zwaar op haar hart – is ze niet meer welkom in haar eigen dorp?