Nicaraguaanse predikant mag eigen land niet meer in

Eind juli werd predikant Arón* de toegang tot Nicaragua geweigerd nadat hij om familieredenen naar het buitenland was gereisd. Dit is slechts een voorbeeld van een bredere trend van religieuze vervolging en inperking van kritische stemmen onder het bewind van president Daniel Ortega.

Arón was met een geldig paspoort en een retourticket op reis gegaan. Kort voor zijn geplande vlucht naar huis kreeg hij een e-mail van de luchtvaartmaatschappij waarin hem werd meegedeeld dat hij niet meer welkom aan boord van de terugvlucht was. Sindsdien zit hij vast in het buitenland, zijn visum verloopt bijna en zijn toekomst is onduidelijk. “Ik voel me rusteloos en onzeker, maar ik blijf vertrouwen op de Heer”, reageert Arón.

Dit is niet de eerste keer dat hij tegenwerking van de overheid ondervindt. Vorig jaar kostte de verlenging van zijn paspoort hem om onverklaarbare redenen maanden, een proces dat normaal gesproken slechts 15 dagen duurt. Bovendien heeft de regering in 2023 de wettelijke status van zijn kerk ingetrokken, een vereiste voor kerken om officieel in Nicaragua actief te mogen zijn. Deze maatregel maakte deel uit van een bredere repressie door de regering, die de afgelopen jaren heeft geleid tot de sluiting van meer dan 3500 organisaties. Voor Arón staan deze incidenten niet op zichzelf. Hij ziet ze als onderdeel van een bewuste poging om christelijke leiders te onderdrukken als hun boodschap als kritisch tegenover het regime kan worden beschouwd. “De kerk heeft het moeilijk. We hebben het gevoel dat we voortdurend in de gaten worden gehouden, wat onze vrijheid om het evangelie te prediken beperkt en onze emotionele gezondheid aantast”, zegt hij.

Een systematische strategie van onderdrukking

Het verhaal van Arón is een groeiende trend. Volgens Open Doors is dit jaar aan ten minste drie andere predikanten de toegang tot of juist het verlaten van Nicaragua ontzegd. In april werden bijvoorbeeld de paspoorten van een predikant en zijn hele gezin in beslag genomen toen zij naar het buitenland wilden reizen; deze documenten zijn nog steeds niet teruggegeven.

Religieuze leiders zijn niet de enige doelwitten van de regering. Journalisten, mensenrechtenactivisten en leiders van maatschappelijke organisaties die als ‘staatsvijanden’ worden bestempeld, hebben ook te maken gehad met reisbeperkingen.

Het observatorium Monitoreo Azul y Blanco, een interdisciplinair team dat zich richt op het aan het licht brengen van mensenrechtenschendingen in Nicaragua, meldt dat ten minste 290 Nicaraguanen in de afgelopen 13 maanden de toegang tot hun land is ontzegd, vaak zonder enige juridische onderbouwing.

“De praktijken van verbanning en denationalisatie die door het regime van Ortega worden toegepast, vormen ernstige schendingen van het internationaal recht”, aldus de organisatie in een recente verklaring. Deze stille, bureaucratische vormen van onderdrukking worden gebruikt om afwijkende meningen te bestraffen en oppositiestemmen het zwijgen op te leggen, waarschuwt de organisatie.

Hoewel de situatie het afgelopen jaar is verslechterd, is deze strategie niet nieuw. Sinds de controversiële herverkiezing van Ortega in 2011 heeft het regime zijn greep gestaag versterkt, vooral na de massale protesten in 2018. In 2021 was de staatscontrole verder geïntensiveerd, met toenemende gevolgen voor kerken en geloofsgemeenschappen.

Open Doors en andere organisaties blijven een stijgend aantal gevallen documenteren, en zien een alarmerende trend van staatsintimidatie gericht tegen geestelijk leiders.

Stille ballingschap

In tegenstelling tot arrestaties of openbare hardhandige optredens, vinden deze gedwongen ballingschappen vaak in stilte plaats – bij luchthavenbalies of immigratiecontroleposten. Maar de gevolgen zijn niet minder ernstig. Arón, al meer dan tien jaar predikant, is nu afgesneden van zijn gezin, zijn gemeente en zijn missie. “Behalve tijdens de donkerste dagen van de oorlog in de jaren tachtig, was er altijd vrijheid om het evangelie te prediken”, zei hij. “Nu leven we in een tijd van angst en onzekerheid. Als je openlijk over Christus spreekt, kun je een doelwit worden.” Toch laten veel christelijke leiders een veerkrachtig geloof zien. “De regering kan kerkgebouwen sluiten, de officiële vergunning intrekken en de toegang tot het land weigeren, maar ze kan het vuur van God in de harten van Zijn volk niet doven”, zegt Mauricio*, een andere evangelische leider die nog steeds in Nicaragua werkzaam is.

*Schuilnamen

Gebedsverzoeken

• Bid voor predikanten en religieuze leiders die niet naar huis kunnen terugkeren – dat God deuren opent en hun geloof sterk blijft.
• Bid voor de Nicaraguaanse kerk die onder toezicht staat – dat zij het evangelie met vrijmoedigheid, wijsheid en onderscheidingsvermogen blijft verkondigen.
• Bid om emotionele en geestelijke genezing, vooral voor degenen die het trauma van ballingschap en scheiding van hun familie ervaren.
• Bid voor waarheid en hoop als leidraad voor diegenen die zich uitspreken en getroffen gemeenschappen steunen.

Nicaragua staat op plek 30 van de Ranglijst Christenvervolging.